Els Verfaillie: vrijwilligster en adoptieouder (madrina)
Haar passie om kinderen les te geven heeft haar helemaal tot in Nicaragua gebracht.
Ze is gedreven, ze is enthousiast en ze is sympathiek.
Hoe het begon...
Els ging op studiereis naar Litouwen in haar laatste jaar van de opleiding voor leerkracht lager onderwijs. Haar favoriete lector vroeg haar bij een kan thee op een terrasje waarom ze eigenlijk voor het beroep van juf had gekozen. ‘Ik wil lesgeven in gebieden waar het nodig is, aan kinderen die het willen’, luidde haar antwoord. Meteen werd haar verteld over een kennis met een educatieve vzw in Nicaragua. Na een korte uitleg, wat opzoekwerk en een belletje met projecttrekker Philip, was Els overtuigd. Een impulsieve beslissing, maar niet één waar ze spijt van heeft.
Haar reis begon met gecancelde vluchten en verloren bagage. Zeggen dat Murphy zijn best deed was een understatement. Toch heeft niemand Els kunnen stoppen om naar Nicaragua te gaan. Met gebrekkig Spaans begon ze de eerste dagen het dorp te verkennen. Na een drietal weken ondergedompeld te zijn in het Spaanse taalbad, kon ze al redelijke gesprekken voeren met de lokale bevolking. Kinderen zijn ideale leerkrachten als het om oefenen van een taal gaat: ze veroordelen je niet en articuleren geduldig die moeilijke onthoudwoorden extra goed. De opgedane kennis van de wereldtaal heeft haar nadien trouwens nog veel geholpen tijdens haar reizen.
Wat blijft je bij?
Wat haar het meest
opviel was de maturiteit van haar leerlingen. ‘De kinderen waren zo zelfstandig
en denken oplossingsgericht.’ Ze wandelde met hen langs de oever van de rivier.
Tegen het eind van de wandeling waren hun voeten goed vuil geworden, de
schoenen staan wat verderop. De kids namen spontaan wat rondslingerend plastic
en bonden het rond hun voeten. Zo bleven die proper tot aan hun schoentjes.
Wat maakt het zo betekenisvol?
‘Het is de hele ervaring op zich. Je wordt uiteindelijk net zo zelfredzaam als de kinderen in El Tamarindo. Je moet te weten komen dat je de lokale bus naar de busterminal kan nemen (en dat je moet wuiven naar de chauffeur, anders stopt hij niet). Vandaaruit volg je de roepende buschauffeurs en ken je al snel de halte waar je af moet. Elke dag draaien zich minder hoofden om als je de onverharde hoofdweg van El Tamarindo naar het schooltje volgt. Alle kinderen wachten je op tijd op met knuffels en nieuwe verhalen. De één vond een dood uiltje, de ander heeft een nieuwe schaafwonde met een goed verhaal en nog een andere deugniet wil zo snel mogelijk in het lopend project vliegen. De kinderen leren jou uiteindelijk minstens evenveel als jij hen. Het is een machtige uitdaging in een stukje wereld waarvan je het bestaan nog niet wist.’
Eén vrijwilliger is er tien waard.
Een vrijwilliger in Auténtico doet meer dan lesgeven in het klein verborgen mysterieus pareltje dat El Tamarindo heet. Je legt connecties in een prachtig land en in een verwelkomende gemeenschap. Het doet je sterk in je schoenen staan en leert je knopen doorhakken. In België leer je als vrijwilliger projecten trekken en je engageren.
Els heeft in elk geval de smaak voor Nicaragua te pakken, ga jij ook die uitdagende ervaring aan?
‘Het land is robuust en oprecht en is nog volop in ontwikkeling. Je kijkt er je ogen uit en verruimt je blik.’
